WYROK SĄDU z dnia 13 lutego 2015 r. – T‑287/13 – HUSKY
Wspólnotowy słowny znak towarowy – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy HUSKY – Rzeczywiste używanie znaku towarowego – Częściowe wygaśnięcie prawa do znaku – Przedłużenie terminu – Zasada 71 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95– Tłumaczenie na język postępowania.
Stroną skarżącą w postępowaniu było Husky CZ s.r.o., z siedzibą w Pradze (Republika Czeska), natomiast stroną pozwaną Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM). W postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, drugą stroną była Husky of Tostock Ltd. Przedmiotem sprawy była skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 marca 2013 r. (sprawa R 748/2012‑1) dotycząca postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Husky CZ s.r.o. a Husky of Tostock Ltd.
Skarżąca postawiła trzy zarzuty. Dotyczyły one dowodów przedstawionych po terminie, uwzględnienia nieprzetłumaczonych dokumentów oraz dokumentów nieoznaczonych datą.
Co do pierwszego z postawionych zarzutów, skarżąca twierdziła, że OHIM nie powinien był uznawać dowodów zgłoszonych po terminie wyznaczonym do udzielenia odpowiedzi na wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku.
Izba uznała jednak, że nie popełniono błędu, gdyż zasadę 71 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego należy interpretować w ten sposób, że w wypadku gdy w ramach postępowania inter partes jedna ze stron wnosi o przedłużenie terminu, OHIM może, nie mając jednak takiego obowiązku, wezwać drugą stronę do udzielenia zgody oraz, że przepis ten należy interpretować w związku z ust. 1 tejże zasady, skutkiem czego OHIM uwzględnia – zwłaszcza gdy zdecyduje się nie wzywać drugiej strony do udzielenia zgody – okoliczności związane z wnioskiem o przedłużenie terminu.
W przedmiocie uwzględnienia przez sąd nieprzetłumaczonych dokumentów.
OHIM odrzucił ten zarzut jako bezzasadny gdyż, nie wzywając do dokonania tłumaczenia dokumentów przedstawionych w języku włoskim na język angielski, jego zdaniem nie popełniono błędu. Skarżąca nie zażądała w toku postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku, by właściciel znaku towarowego przedstawił tłumaczenie wspomnianych dokumentów. Skarżąca podniosła też zarzut uwzględnienia dokumentów nieopatrzonych datą, zarzucając OHIM błąd, w postaci oparcia się, w celu ustalenia gamy towarów, dla których sporny znak towarowy jest używany, na dokumentach nieoznaczonych datą lub niezawierających żadnej wskazówki pozwalającej na ustalenie ich daty.
Zdaniem OHIM o ile zasada 22 rozporządzenia nr 2868/95 wymienia wskazania dotyczące miejsca, czasu, zakresu oraz charakteru używania i podaje przykłady dopuszczalnych dowodów, takich jak opakowania, etykiety, cenniki, katalogi, faktury, fotografie, ogłoszenia prasowe oraz pisemne oświadczenia, o tyle zasada ta w żaden sposób nie wskazuje, że każdy dowód musi koniecznie zawierać informacje o każdym z czterech elementów, których powinien dotyczyć dowód rzeczywistego używania, czyli miejsca, czasu, charakteru i zakresu używania.
W związku z powyższą argumentacją skargę postanowiono oddalić.
WYROK SĄDU z dnia 12 lutego 2015 r. – T 505/12 – Compagnie des montres Longines
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego B – Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy przedstawiający dwa rozpostarte skrzydła – Względne podstawy odmowy rejestracji – Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Brak działania na szkodę renomy znaku towarowego – Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.
Późniejszy/rejestrujący
Wcześniejszy/skarżący
Strona skarżąca Compagnie des montres Longines, Francillon SA wniosła do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 września 2012 r. w sprawie R 193/2012-5 oraz o obciążenie strony pozwanej (Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego ) i Xiuxiu Cheng (był również Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą) kosztami postępowania. Na poparcie skargi skarżąca podniosła dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczył naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Zarzut drugi dotyczył naruszenia art. 8 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia.
W uzasadnieniu pierwszego zarzutu Skarżąca twierdziła, że Izba Odwoławcza „błędnie stwierdziła brak podobieństwa między towarami oznaczonymi omawianymi znakami towarowymi i nie uwzględniła wizualnych i konceptualnych podobieństw między tymi znakami”, co doprowadziło do niesłusznego przekonania, że w sprawie nie ma zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Zgodnie z tym przepisem zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się w wyniku sprzeciwu właściciela znaku wcześniejszego, jeżeli z powodu identyczności z tym znakiem lub podobieństw do niego lub podobieństw towarów lub usług objętych tymi dwoma znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.
Odnośnie drugiego zarzutu, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 skarżąca twierdziła, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, uznając, iż wcześniejszy znak towarowy nie posiada renomy w zarejestrowanej postaci, to znaczy odrębnie od elementu słownego „longines”. Przeciwnie, zdaniem skarżącej przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia 207/2009 zostały w niniejszej sprawie spełnione.
Odnosząc się do powyższego zarzutu Sąd powiedział, że Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, że przedstawione przez skarżącą dowody nie wskazywały, jakoby konsumenci zwykli koncentrować się na elemencie używanego złożonego znaku towarowego przedstawiającego „skrzydlatą klepsydrę”. Ponadto Sąd zaznaczył, że skarżąca na dowód swoich twierdzeń nie przedstawiła sondaży opinii publicznej, w ramach których docelowi odbiorcy skonfrontowani z jednym tylko oznaczeniem graficznym przedstawiającym „skrzydlatą klepsydrę” musieliby powiedzieć, czy znają to oznaczenie, a w razie odpowiedzi twierdzącej z czym je kojarzą.
Następnie, wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd orzekł, że przedłożone przed OHIM dowody dotyczące używania wcześniejszego znaku towarowego przedstawiającego „skrzydlatą klepsydrę” nie są wystarczające, by można było stwierdzić, iż renoma tego znaku została dowiedziona.
Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności skarżąca nie mogła utrzymywać, że to za pośrednictwem „renomowanego” wcześniejszego znaku towarowego dostarczała ona konsumentom różnych pozytywnych przekazów dotyczących towarów oraz że znak ten posiadał autonomiczną i odrębną wartość, wykraczającą poza same towary. Nawet jeżeli nie można wykluczyć, że używane złożone oznaczenie posiadało taką renomą ze względu na obecność słowa „longines”, to stwierdzenia tego nie można było dokonać dla samego wcześniejszego znaku towarowego.
Ponadto Sąd w swoim uzasadnieniu stwierdził, że wszystkie rozpatrywane w niniejszej sprawie towary są skierowane do ogółu odbiorców, a jeśli chodzi o towary chronione wcześniejszym znakiem towarowym – również do profesjonalistów specjalizujących się w branży zegarmistrzowskiej. W rezultacie Izba Odwoławcza słusznie przeprowadziła swoją ocenę w odniesieniu do tak określonych odbiorców.
W uwagi na powyższe, skarga została oddalona w całości.
WYROK TRYBUNAŁU z dnia 19 marca 2015 r.– C‑182/14 – MEGA Brands International
Odwołanie – Wspólnotowy znak towarowy – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) – Zgłoszenie do rejestracji słownego wspólnotowego znaku towarowego MAGNEXT – Sprzeciw właściciela wcześniejszego słownego krajowego znaku towarowego MAGNET 4 – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
W odwołaniu MEGA Brands International, Luxembourg, Zweigniederlassung Zug, wniosła o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej w sprawie Mega Brands/OHIM – Diset (MAGNEXT) (sygnatury T‑604/11 i T‑292/12) w zakresie, w jakim Sąd oddalił w wyroku jej skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 24 kwietnia 2012 r., dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Diset SA a wnoszącą odwołanie.
Wnosząca odwołanie zarzuciła Sądowi naruszenie zasad ustalonych przez orzecznictwo oraz złą interpretację okoliczności faktycznych. Wynikało to ze złej kwalifikacji elementu znaku towarowego jako dominującego, podczas gdy wcześniej został on zakwalifikowany jako element opisowy, ponadto Sąd nie uwzględnił cyfry wchodzącej w skład znaku towarowego. Sąd stwierdził, że ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd należy oprzeć na wywieranym przez nie całościowym wrażeniu, uwzględniając elementy odróżniające i dominujące. Nie można ograniczyć się jedynie do zbadania jednego elementu, z którego składa się znak i porównania go z innym znakiem. Mając na uwadze powyższe Trybunał stwierdził, że nawet zakładając, iż element słowny posiada charakter wyłącznie opisowy – nie stanowi to przeszkody dla uznania charakteru dominującego tego elementu do oceny podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń. W związku z tym zarzut skarżącej podlega oddaleniu.
Następnie w odniesieniu do zarzutu nieuwzględniania przez Sąd cyfry wchodzącej w skład znaku towarowego Trybunał uznał, że Sąd naruszył prawo nie dokonując porównania każdego z rozpatrywanych znaków w całości.
Odnośnie zarzutów błędnego określenia stanu faktycznego oraz uznania kolidujących ze sobą znaków towarowych Trybunał uznał, że odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych zatem okoliczności faktyczne nie podlegają kontroli Trybunału w ramach wniesionego odwołania.
Trybunał orzekł również, że stwierdzenie przez Sąd istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd również jest niewystarczająco uzasadnione w zakresie, w jakim jest ono oparte na ocenie podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń pod względem wizualnym i fonetycznym, która to ocena jest dotknięta wadą w postaci braku uzasadnienia i uchylił pkt 4 sentencji zaskarżonego wyroku.
Z uwagi na powyższe Trybunał skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Sądu Unii Europejskiej.
WYROK SĄDU z dnia 25 marca 2015 r. – T‑378/13 – Carolus C. BVBA
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego English Pink – Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy PINK LADY i wcześniejsze graficzne wspólnotowe znaki towarowe Pink Lady – Obowiązek uzasadnienia – Obowiązek staranności – Orzeczenie sądu orzekającego w sprawach wspólnotowych znaków towarowych – Brak powagi rzeczy osądzonej
graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 4186169 zarejestrowany w dniu 15 grudnia 2005 r, w szczególności dla towarów z klasy 31, odpowiadający opisowi: „świeże owoce: jabłka, drzewka owocowe, jabłonie”
graficzny wspólnotowy znak towarowy nr 6335591 zarejestrowany w dniu 30 lipca 2008 r. dla towarów z klasy 31, odpowiadający opisowi: „produkty rolne i ogrodnicze: owoce, zboża, rośliny i drzewa, jabłka i jabłonie”
Carolus C. BVBA w 2009 r. dokonała zgłoszenia słownego wspólnotowego znaku towarowego „English pink”. Wobec powyższego Apple and Pear Australia Ltd oraz Star Fruits Diffusion wniosły sprzeciw, w którym podniosły naruszenie przysługujących im praw do wcześniejszych znaków towarowych „PINK LADY”. Sprzeciw został odrzucony, w konsekwencji czego skarżące wniosły do Izby Odwoławczej OHIM odwołanie od decyzji, a także powództwo przeciwko zgłaszającej, do sądu gospodarczego w Brukseli, który działa jako sąd orzekający w sprawach wspólnotowych znaków towarowych. Zanim Sąd ten wydał zaskarżoną przez Izbę Odwoławczą OHIM decyzję, unieważnił prawo do znaku towarowego Beneluksu „ENGLISH PINK”. Ponadto zakazał używania go na terytorium UE. Skarżące powiadomiły OHIM o treści wskazanego wyroku oraz o tym, że Carolus C. zrzekła się prawa do wniesienia środka odwoławczego od tego wyroku, a urząd znaków towarowych Beneluksu wykreślił znak towarowy „ENGLISH PINK” z rejestru znaków towarowych Beneluksu. Decyzją z 29.5.2013 r. Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie. Skarżące wniosły skargę na decyzję OHIM podnosząc m.in. zarzut naruszenia art. 75 rozporządzenia nr 207/2009, poprzez brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji. W odpowiedzi OHIM wskazał, że wyrok został prawdopodobnie uwzględniony przez Izbę Odwoławczą, która nie uznała go za wiążący. Ponadto podkreślił, że system prawa znaków towarowych Unii jest systemem autonomicznym, a jego stosowanie jest niezależne od jakiegokolwiek systemu krajowego. TSUE powiedział, że Izba Odwoławcza była zobowiązana do wskazania w zaskarżonej decyzji uzasadnienia odnoszącego się do jej rozstrzygnięcia w przedmiocie uwzględnienia nowej okoliczności faktycznej. Stwierdził, że argumentacja Izby Odwoławczej stanowi spóźnioną próbę uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
W związku z powyższym Sąd stwierdził nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 29 maja 2013 r. (sprawa R 1215/2011‑4), a w pozostałym zakresie skargę oddalił.
WYROK SĄDU z dnia 21 kwietnia 2015 r. – T‑359/12 – Louis Vuitton
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny wspólnotowy znak towarowy przedstawiający wzór w brązowo-beżową szachownicę – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Artykuł 52 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009
Znak graficzny, dla którego wystąpiono o rejestrację
W niniejszym postępowaniu Spółka Nanu‑Nana Handelsgesellschaft mbH für Geschenkartikel & Co. KG złożyła wnioski o unieważnienie praw do znaków towarowych „szachownicy” Louis Vuitton . Wydział Unieważnień uwzględnił wnioski stwierdzając, że wzór ten jest jednym z najbardziej elementarnych wzorów używanych jako element dekoracyjny. Ponadto sporne znaki towarowe nie odbiegają w sposób znaczący od norm lub zwyczajów branżowych. Decyzja ta została także podtrzymana przez Izbę Odwoławczą, która uznała, że wzór w szachownicę stanowi podstawowy i przeciętny motyw, na który składają się bardzo proste elementy oraz że motyw ten jest powszechnie używany do celów dekoracyjnych w przypadku różnych towarów.
Sąd zwrócił uwagę, że sporny znak towarowy jest tworzony przez symetryczny wzór w kwadraty w dwóch zmieniających się na przemian kolorach, który to wzór przyjmuje układ szachownicy. Wewnątrz kwadratów można dostrzec wątkową i łańcuszkową strukturę, która nawiązuje do metody widocznego tkania dwóch przeplatających się nici. Z jednej strony wzór w szachownicę jest podstawowym i przeciętnym wzorem graficznym. Wzór ten nie zawiera zatem żadnej istotnej zmiany w stosunku do zwykłego przedstawienia szachownicy i odpowiada tradycyjnemu modelowi takiego wzoru. Sporny wzór nie odbiega od normy ani od zwyczajów branżowych, stanowi motyw, który zawsze istniał i był wykorzystywany w branży sztuki dekoracyjnej. Z drugiej strony wątkowy i łańcuszkowy wzór, który zawarto w każdym z kwadratów szachownicy, odpowiada zamierzonemu wizualnemu efektowi przeplatania się dwóch różnych materiałów, bez względu na ich rodzaj (wełna, jedwab, skóra itd.). Z graficznego punktu widzenia przedstawienie szachownicy o zmieniających się na przemian kolorach oraz wrażenie przeplatania się nici nie zawierają żadnej istotnej zmiany w stosunku do zwykłego przedstawienia takich towarów, w związku z czym docelowy krąg odbiorców będzie w rzeczywistości postrzegał wyłącznie przeciętny i powszechny wzór.
W konsekwencji swoich rozważań Sąd skargę oddalił, a zatem znak towarowy Louis Vuitton w postaci „wzoru szachownicy” został unieważniony.
