Unia Europejska
PRAWO AUTORSKIE
WYROK TRYBUNAŁU z dnia 22 stycznia 2015 r. – C 419/13
Prawo do rozpowszechniania – Zasada wyczerpania – Pojęcie przedmiotu – Transfer obrazu chronionego dzieła z plakatu papierowego na płótno malarskie – Zamiana nośnika – Wpływ na wyczerpanie
W ramach sporu pomiędzy Pictoright niderlandzką spółką zbiorowego zarządzania prawami autorskimi chroniącą interesy zrzeszonych w niej podmiotów prawa autorskiego oraz Allposters, oferującą na swoich stronach internetowych plakaty i inne rodzaje reprodukcji dzieł sztuki znanych malarzy objętych wykorzystywanymi przez Pictoright prawami autorskimi, został złożony wniosek o wydanie orzeczenia dotyczącego wykładni art. 4 dyrektywy 2001/29/WE (wyczerpania prawa do rozpowszechniania). Trybunał orzekł, że artykuł ten należy interpretować w ten sposób, że zasada wyczerpania prawa do rozpowszechniania nie ma zastosowania w sytuacji, gdy reprodukcja dzieła objętego ochroną, po dokonaniu jej sprzedaży na obszarze Unii za zgodą uprawnionego z prawa autorskiego, przeszła zamianę swego nośnika, taką jak transfer na płótno malarskie tej reprodukcji figurującej na plakacie papierowym i została na nowo wprowadzona na rynek w swej nowej formie.
WYROK TRYBUNAŁU z dnia 15 stycznia 2015 r. – C 30/14
Ochrona prawna baz danych – Baza danych niepodlegająca ochronie ani z tytułu prawa autorskiego, ani z tytułu prawa sui generis – Ograniczenie praw użytkowników bazy danych w drodze umowy.
Orzeczenie dotyczy wykładni dyrektywy 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.U. L 77, s. 20). Wniosek został złożony w ramach sporu między Ryanairem, a PR Aviation w sprawie wykorzystywania przez tę ostatnią spółkę w celach komercyjnych danych pochodzących z witryny internetowej Ryanaira. Trybunał uznał, że dyrektywę 96/9 powinno interpretować się w ten sposób, że nie ma ona zastosowania do bazy danych niepodlegającej ochronie na mocy tej dyrektywy ani z tytułu prawa autorskiego, ani z tytułu prawa sui generis, w związku z czym art. 6 ust. 1, art. 8 i 15 rzeczonej dyrektywy nie stanowią przeszkody, aby twórca takiej bazy danych ograniczył w drodze umowy – bez uszczerbku dla obowiązującego prawa krajowego – korzystanie z niej przez strony trzecie.
WYROK TRYBUNAŁU z dnia 22 stycznia 2015 r. – C 441/13
Jurysdykcja szczególna w sytuacji, gdy przedmiotem postępowania jest czyn niedozwolony lub czyn podobny do czynu niedozwolonego – Prawa autorskie – Zdematerializowana treść – Udostępnienie w sieci – Ustalenie miejsca zdarzenia wywołującego szkodę.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczył wykładni art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych . Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu pomiędzy Pez Hejduk, zamieszkałą w Wiedniu (Austria), a spółką EnergieAgentur z siedzibą w Düsseldorfie (Niemcy), w przedmiocie żądania ustalenia naruszenia praw autorskich z uwagi na udostępnienie w witrynie internetowej EnergieAgentur fotografii wykonanych przez P. Hejduk bez jej zgody. W kwestii zadanych pytań Trybunał odpowiedział w sposób, który w polskiej wersji językowej uzasadnienia jest dla nas dość niejasny. Podajemy dlatego (obok polskiej wersji) jego bardziej, naszym zdaniem, komunikatywną i poprawną gramatycznie wersję angielską:
Article 5(3) of Council Regulation (EC) No 44/2001 of 22 December 2000 on jurisdiction and the recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters must be interpreted as meaning that, in the event of an allegation of infringement of copyright and rights related to copyright guaranteed by the Member State of the court seised, that court has jurisdiction, on the basis of the place where the damage occurred, to hear an action for damages in respect of an infringement of those rights resulting from the placing of protected photographs online on a website accessible in its territorial jurisdiction. That court has jurisdiction only to rule on the damage caused in the Member State within which the court is situated.
i wersja polska dla porównania:
Artykuł 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w wypadku zarzucanego naruszenia praw autorskich i praw pokrewnych prawu autorskiemu chronionych w państwie członkowskim sądu, do którego wniesiono powództwo, sąd ten jest właściwy ze względu na miejsce urzeczywistnienia się szkody do rozpoznania powództwa odszkodowawczego z tytułu naruszenia tych praw z uwagi na udostępnienie podlegających ochronie fotografii w witrynie internetowej dostępnej na obszarze jego właściwości. Sąd ten jest właściwy wyłącznie w zakresie szkody wyrządzonej na terytorium państwa członkowskiego, któremu podlega.
ZNAKI TOWAROWE
WYROK SĄDU (ósma izba) z dnia 15 stycznia 2015 r. – T‑197/13
Słowny znak towarowy MONACO – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 151 ust. 1 i art. 154 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.
Sprawa Marques de l’État de Monaco przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM), mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 29 stycznia 2013 r. (sprawa R 113/2012‑4), dotyczącą międzynarodowej rejestracji wskazującej Wspólnotę Europejską słownego znaku towarowego MONACO.
W orzeczeniu tym Sąd przypomniał, że na podstawie rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, z ochrony przysługującej wspólnotowemu znakowi może skorzystać każda osoba prawna, w tym podmiot prawa publicznego. Powyższe odnosi się zatem także do spółek mających siedzibę na terytorium państwa niebędącego członkiem Unii oraz do samego państwa trzeciego, ponieważ w rozumieniu prawa Unii jest ono osobą prawną prawa publicznego. Wynika stąd, że w przypadku, gdy państwo monakijskie występuje z wnioskiem, którego celem jest wskazanie Unii przy dokonywaniu międzynarodowej rejestracji spornego znaku, to jest ono także objęte zakresem stosowania prawa Unii i w konsekwencji może spotkać się z podniesieniem wobec niego jednej z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji. Ponadto Sąd zauważył, że określenie “monaco” odpowiada nazwie księstwa, które jest znane na całym świecie, głównie ze względu na fakt, że graniczy ono z jednym z państw członkowskich, a mianowicie z Francją oraz jest położone w pobliżu innego państwa członkowskiego – Włoch. Nie ma wątpliwości, że określenie “monaco” przywołuje i będzie przywoływało na myśl, niezależnie od przynależności językowej właściwego kręgu odbiorców, obszar geograficzny o tej samej nazwie. Sąd wskazał także, że OHIM prawidłowo określił właściwy krąg odbiorców (wskazując obywateli Unii) i prawidłowo przypisał tym odbiorcom, w zależności od rozpatrywanych towarów i usług, przeciętny albo podwyższony stopień uwagi. W ocenie Sądu OHIM słusznie stwierdził, że określenie “monaco” może służyć w obrocie jako wskazanie geograficznego pochodzenia lub przeznaczenia towarów albo miejsca świadczenia usług, a w konsekwencji znak ten wykazuje dla rozpatrywanych towarów i usług charakter opisowy. Ponadto, jako że opisowy znak towarowy jest bezwzględnie pozbawiony charakteru odróżniającego, Sąd stwierdził brak charakteru odróżniającego znaku towarowego MONACO. Mając na uwadze powyższe skarga została oddalona w całości.
Polska
Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 08.01.2015 r. – X GC 554/10 (nieprawomocny)
Podstawa prawna: art. 296 p. w. p., art. 3 i w. u. z. n. k., art. 79 prawa autorskiego
Sprawa dotyczyła naruszania przez Pozwanych przysługującego Powódce prawa ochronnego na znak towarowy słowny „da grasso”, dokonywanego m.in. poprzez posługiwanie się przez pozwanych bez zgody powódki zarejestrowanym znakiem towarowym słownym „da grasso” przy prowadzeniu lokalu gastronomicznego – pizzerii. W swoim wyroku Sąd udzielił powódce ochrony na podstawie przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ochrony w zakresie nakazania zaniechania niedozwolonych działań, złożenia wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Sąd oddalił natomiast powództwo w zakresie żądania opublikowania przez pozwanych wspominanego oświadczenia w dzienniku. Oddalono również powództwo w zakresie żądania podania do publicznej wiadomości wyroku stwierdzającego naruszenie prawa ochronnego. Sąd bowiem uznał, że orzeczenie takie ma charakter fakultatywny i jest zbędne wobec nałożenia na pozwanych obowiązku opublikowania oświadczenia w prasie.
